dirəmək

f.

1. Dayamaq, söykəmək. <Xədicə> əllərini yerə dirədi, qalxıb oturmaq istəyirdi. S. H.. <Fərhad> əvvəlcə sağ əlinə söykənib güclə qalxdı, sol əlini də yerə dirədi. Ə. Vəl.. Leyla alnını pəncərə şüşəsinə dirədi. Ə. M..

2. Zilləmək, diqqətlə baxmaq (bu mənada adətən «gözünü», «gözlərini» sözü ilə). <Xudayar bəy> . . gözünü evin səqfinə dirəyib, deyəsən, pərdi sayırdı. C. M..

3. məc. İrəli vermək, sinə gərmək, sipər etmək. Rüstəm kişi sinəsini bu adsız, lakin açıq zərbələrin qabağına dirəyib, iki dəfə özündən çıxır. M. İ..

◊ Ayağını yerə dirəmək – bax ayaq dirəmək («ayaq 1»da). <Qulu:> Yox, fələk də ayağını yerə dirəsə, mən bu yeri satmayacağam. A. Ş.. Divara dirəmək – bax divar. İki ayağını bir başmağa dirəmək – bax ayaq 1.